جدی يه کم فکر که بکنيم می بينيم مردم ما از نظر فرهنگی به نقطهء وحشتناکی رسيدن.

اين که پيروزی در فوتباله اگه باعث شده مردم شيشه ماشين همشهری شون رو بشکنن اگه جنگ بشه لابد شکم همديگه رو می خوان پاره کنن ديگه نه؟ مردمی که اعدام رو با سوت و کف زدن نگاه می کنن ..
هان؟ سيد محمد بسيجی حقش بوده؟

اون بچه بی گناه چی که مرد معرکه گير دستش رو گذاشته بود زير ماشين که مردم تفريح کنن؟ چه جور مردمی بايد باشن اونهايی که وايمستن همچين چيزی رو تماشا می کنن؟
ياد شوی اونسنس افتادم. تماشاگرهايی با صورتهای هيولاسا....

اگه اميدی بشه داشت به اينکه حکومت جنايتکار می شه که عوض بشه اين سياهی که دل و مغز مردم رو گرفته رو به اميد کدوم سفيدی می شه تحمل کرد؟